تاریخچه بتن آرمه

2021 Jul

تاریخچه بتن آرمه

سابقه استفاده از بتن مسلح به سال ۱۸۵۰ برمی گردد که ژوزف لامبوت فرانسوی یک قایق بتنی را که با شبکه ای از سیم های موازی مسلح شده بود، تولید کرد. با این حال اختراع بتن آرمه معمولا به ژوزف مونیر فرانسوی نسبت داده می شود. وی در سال ۱۸۶۷، ابداع ساخت حوضچه ها و مخازن بتنی مسلح به شبکه ای از سیم آهنی را برای خود ثبت نمود. از آن به بعد مونیر تا سال ۱۸۸۱ ، موارد متعددی از کاربرد بتن مسلح را از جمله در ساخت لوله ها و تانک ها، صفحات و دال های مسطح، پل های عابر پیاده، قوس ها، ساختمانها و اجزاء رابط خطوط آهن به نام خود به ثبت رساند. با این وجود گفته می شود که وی دانش مربوط به رفتار بتن آرمه و یا روش مناسب جهت محاسبات طراحی را نداشته است.

در آمریکا ویلیام وارد نخستین ساختمان بتن آرمه را در سال ۱۸۷۵ در نیویورک بنا نمود. هم چنین تادیوس هیات که در ابتدا یک وکیل بود، در دهه ۱۸۵۰ تجربیاتی را در مورد تیر بتن آرمه انجام داد. وی میله های آهنی را در ناحیه کششی تیر قرار داد و در نزدیکی تکیه گاه آن را به طرف بالا خم کرده و در ناحیه فشاری مهار نمود. او هم چنین میله های قائمی را در نزدیکی تکیه گاه ها برای تحمل برش به کار برد. هیات در سال ۱۸۷۷ یک کتاب ۲۸ صفحه ای در ارتباط با موضوع تحقیقات خود منتشر کرد.

هم چنین رانسامه در دهه ۱۸۷۰ در شهر سانفرانسیسکو مواردی از استفاده از بتن آرمه را تجربه نمود. وی در سال ۱۸۸۴، استفاده از میله های آجدار را با پیچاندن میله هایی با سطح مقطع مربعی و به منظور فراهم نمودن چسبندگی بهتر بین فولاد و بتن، به نام خود ثبت کرد. هم چنین وی در سال ۱۸۹۰، ساختمان یک موزه دو طبقه به طول ۹۵ متر را به صورت بتن آرمه بنا نمود. این ساختمان در زلزله سال ۱۹۰۶ سانفرانسیسکو و نیز در آتش سوزی متعاقب این زلزله، آسیب جزئی دید که این عملکرد و نیز عملکرد مناسب سایر ساختمانهای بتن آرمه در آن زلزله و آتش سوزی متعاقب، منجر به اقبال عمومی به این سیستم جدید ساختمان سازی گردید.

 

در سال ۱۹۰۳، تشکیل یک کمیته مشترک از نمایندگان سازمان های علاقه مند در زمینه بتن آرمه در آمریکا، نقطه شروعی برای همگانی کردن دانش طراحی بتن آرمه بود. از آن به بعد در دهه اول قرن بیستم، آزمایشات متعددی توسط دانشمندان در آمریکا و در اروپ

در آمریکا ویلیام وارد نخستین ساختمان بتن آرمه را در سال ۱۸۷۵ در نیویورک بنا نمود. هم چنین تادیوس هیات که در ابتدا یک وکیل بود، در دهه ۱۸۵۰ تجربیاتی را در مورد تیر بتن آرمه انجام داد. وی میله های آهنی را در ناحیه کششی تیر قرار داد و در نزدیکی تکیه گاه آن را به طرف بالا خم کرده و در ناحیه فشاری مهار نمود. او هم چنین میله های قائمی را در نزدیکی تکیه گاه ها برای تحمل برش به کار برد. هیات در سال ۱۸۷۷ یک کتاب ۲۸ صفحه ای در ارتباط با موضوع تحقیقات خود منتشر کرد.

هم چنین رانسامه در دهه ۱۸۷۰ در شهر سانفرانسیسکو مواردی از استفاده از بتن آرمه را تجربه نمود. وی در سال ۱۸۸۴، استفاده از میله های آجدار را با پیچاندن میله هایی با سطح مقطع مربعی و به منظور فراهم نمودن چسبندگی بهتر بین فولاد و بتن، به نام خود ثبت کرد. هم چنین وی در سال ۱۸۹۰، ساختمان یک موزه دو طبقه به طول ۹۵ متر را به صورت بتن آرمه بنا نمود. این ساختمان در زلزله سال ۱۹۰۶ سانفرانسیسکو و نیز در آتش سوزی متعاقب این زلزله، آسیب جزئی دید که این عملکرد و نیز عملکرد مناسب سایر ساختمانهای بتن آرمه در آن زلزله و آتش سوزی متعاقب، منجر به اقبال عمومی به این سیستم جدید ساختمان سازی گردید.

 

در سال ۱۹۰۳، تشکیل یک کمیته مشترک از نمایندگان سازمان های علاقه مند در زمینه بتن آرمه در آمریکا، نقطه شروعی برای همگانی کردن دانش طراحی بتن آرمه بود. از آن به بعد در دهه اول قرن بیستم، آزمایشات متعددی توسط دانشمندان در آمریکا و در اروپا جهت تعیین مقاومت فشاری بتن، و مدول الاستیسیته بتن انجام گرفت. از سال ۱۹۱۶ تا ۱۹۳۵، بیشتر تحقیقات بر ستون های بتن آرمه تحت بار محوری متمرکز شد. در دو دهه ۱۹۳۰ تا ۱۹۵۰، ستون های بتن آرمه با بار خارج از محور، شالوده های بتن آرمه و نیز مقاومت نهایی تیرها بیشتر مورد توجه محققین قرار گرفت.

از آن به بعد و تا کنون تحقیقات بسیار زیادی در زمینه رفتار قطعات و سازه های بتن آرمه انجام گرفته است.

ا جهت تعیین مقاومت فشاری بتن، و مدول الاستیسیته بتن انجام گرفت. از سال ۱۹۱۶ تا ۱۹۳۵، بیشتر تحقیقات بر ستون های بتن آرمه تحت بار محوری متمرکز شد. در دو دهه ۱۹۳۰ تا ۱۹۵۰، ستون های بتن آرمه با بار خارج از محور، شالوده های بتن آرمه و نیز مقاومت نهایی تیرها بیشتر مورد توجه محققین قرار گرفت.

از آن به بعد و تا کنون تحقیقات بسیار زیادی در زمینه رفتار قطعات و سازه های بتن آرمه انجام گرفته است.

دیدگاه ها
درج دیدگاه